Święto Wiosny

Wiosna była, pojawiła się i prysła jak dzisiejsza mżawka, jak bańka mydlana, ale… była, wiem to na pewno! Po pierwsze, wyglądam przez okno i utwierdzam się, że to nie sen – większość drzew rysuje się w jasnych pączkach. Po drugie, byłam świadkiem rytuału wiosennego, rozbudzenia się ze snu i powitania wiosny!

Do odtańczenia wiosennego tańca przyda się odpowiedni strój. Milo, która do niedawna jeszcze chciała być projektantką, a od kilku dni – konstruktorką, zaprojektowała bądź skonstruowała kilka gadżetów. Wianek, bransoletka i grzechotka na nogę. Z ubrań – barwne motywy kwiatowe dominujące. Z materiałów potrzebować będziemy jedynie drucików kreatywnych, kolorowych pasków z krepiny i wstążek. Wystarczy zawiązać. Ustroić się. I tańczyć… Wytańczyć wiosnę :)

Reklama

Doświadczanie malarstwa

Jestem niezmiennie zafascynowana różnorodnością sposobów przeżywania i doświadczania malarstwa przez dzieci, ich pomysłami na ekspresję. Odkrywaniem, że zanurzenie ręki w farbie, jej fizyczność, konsystencja i temperatura, to bycie całym sobą w procesie twórczym, jest o niebo ważniejsze niż efekt końcowy – ładny kształt czy wyszukany kolor.

Nic nie musi być poprawiane. Kierowane. Tłumaczone. Rozpoznane. Niech po prostu się dzieje! Każda kreska i każdy gest dziecka na papierze jawi się jako zapis energii twórczej wyrażanej w danej chwili w niepowtarzalny sposób – tak wyjątkowy jak wyjątkowe jest nasze dziecko!

My widzimy kreski – one rzęsisty deszcz.
My plątaninę – one kosmos i wędrówki planet.
My bure kolory – one wybuch wulkanu.
Pragniemy rozpoznać fragment rzeczywistości,
poukładać, przypisać, odnieść się, zaklepać.
Upewnić się, że wiemy. Dzielimy się. Prowadzimy…

Dokąd? Co takiego wiemy?
W czym chcemy mieć pewność?
Bądźmy obok uważni i gotowi – by widzieć, a nie patrzeć.
By pomóc, jeśli pomoc jest potrzebna.
By milczeć i trwać w zachwycie.
Nie przeszkadzać…
I może wtedy, w nie narzucającym się towarzyszeniu,
uda nam się dostrzec kogoś wyjątkowego. Dziecko!